Zadumka

Siewca o świcie
wrzuca w ziemię ziarno
zrasza obficie
i chwasty usuwa

Patrz oto kąkol
przedziwnie uparty
skrada się nocą
na bezbronne grządki

Czyjeś uczucia
ukryte przed burzą
jak studnia dla nas
dziwnie niezgłębiona

Łatwiej osądzić
niż pojąć bliźniego
łzę mu obetrzeć
utulić w ramionach


 Agnieszka Przybylska, 8 czerwca 2013 AD